Σήμερα έμαθα ότι οι εύζωνες της προεδρικής φρουράς, που την ώρα της έκρηξης του μηχανισμού των τρομοκρατών είχαν βάρδια στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, αν και πληροφορήθηκαν ότι υπήρχε κοντά τους εκρηκτικός μηχανισμός με δική τους ευθύνη δεν παράτησαν την σκοπιά τους, δεν το έβαλαν στα πόδια, δεν λιγοψύχησαν. Κάθισαν στην θέση τους και συνέχισαν να κάνουν το καθήκον τους. Τα παιδιά αυτά είναι Ελληνόπουλα τα οποία υπηρετούν την Μητέρα Πατρίδα. Δεν πληρώνονται και δεν είναι μόνιμα στελέχη των Ενόπλων δυνάμεων. Είναι απλοί φαντάροι σε διατεταγμένη υπηρεσία. Και ενήργησαν έτσι έχοντας ένα 19χρονο για επόπτη. Πήραν το ρίσκο και έμειναν ακούνητοι, στητοί, αγέρωχοι όπως αρμόζει στα άτομα που υπηρετούν στην επίλεκτη αυτή φρουρά (Λάμπρου Τζαβέλα).
Όμως ας αναλύσουμε λίγο τι είναι αυτό που ώθησε αυτά τα παιδιά στην περίεργη αλλά και επικίνδυνη για κάποιους συμπεριφορά. Αυτά τα παιδιά διδάχθηκαν από τότε που γεννήθηκαν ότι είναι Έλληνες, διδάχθηκαν το έπος του '40, τον ξεσηκωμό του έθνους, όλους τους αγώνες του Έθνους από βιβλία ιστορίας αλλά και από τους παππούδες τους που έζησαν από πρώτο χέρι τι θα πει η φράση "οι Ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες".
Έτσι αποφάσισαν ότι έπρεπε να τιμήσουν την στολή που φορούν και να πάρουν την απόφαση να μείνουν στην θέση τους όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα.
Ερώτημα κρίσεως προς τους Κυβερνώντες την χώρα αυτή:
Ποιος οικονομικός μετανάστης μωρέ τρίτης και τέταρτης γενεάς θα μπορέσει ποτέ να γαλουχηθεί και να ποτιστεί με την Αρετή και την Τόλμη των Ελλήνων? Ποιος από αυτούς θα αισθανθεί έστω και λίγο Έλληνας? Από που θα αντλήσουν θάρρος οι νέοι "Έλληνες" αφού δεν θα έχουν προγόνους να τους το θυμίζουν?
Σκεφτείτε ορέ τι πάτε να κάνετε και ποια φλόγα πάτε να σβήσετε.
Εκτός και αν το κάνετε επίτηδες...
